فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی

در نزديكي« باغ خواص» ، مرقد امام‌زاده‌اي مشهور به « شاهزاده ابراهيم » قرار دارد كه مورد توجه اهالي روستاهاي اطراف مي‌باشد . پدرم وقتي در باغ خواص ساكن مي‌شود . مانند بقيه اهالي ، به طور مرتب به زيارت شاهزاده ابراهيم مي‌رود.در آن زمان ، بقعة امامزاده ، بسيار كوچك و بي‌رونق بوده و يك متولي پير ، امور آنجا را اداره مي‌كرده است . در كنار آن نيز ، چشمه آبي جاري بوده كه زميني به مساحت تقريبي صد متر مربع را با آن آبياري مي‌كرده‌اند . به همين خاطر در جوار اين امامزاده علفزار و چمنزاري كوچك ايجاد شده بود و پس از چمنزار كوير شروع مي‌شد . پدرم منطقه را مي‌پسندد و مي‌گويد : « بايد به خاطر وجود مرقد امامزاده ابراهيم ، اين جا را آباد كرد . » بنابراين به دنبال صاحب آن محل مي‌گردد ؛ از سياه كوه تا حوض سلطان شروع به جست و جو مي‌كند و تا نزديكي قم پيش مي‌رود . همه جا را مي‌گردد تا بالاخره ، صاحب آنجا را پيدا مي‌كند ؛ او پيرمردي وارسته به نام « مهندس انصاري » بوده كه جزو اولين دانشجوياني بوده كه به اروپا رفته و مهندس شده بود . سنش از هشتاد گذشته بود و يك حال خاصي داشته است از اينكه مالك يك منطقه بوده احساس برتري و غرور نمي‌كرده است . در منطقه زمينهاي فراواني داشته . پدرم مباشر او مي‌شود ، خيلي با هم دمساز بودند.پس از آن ، پدرم طراحي و ساخت يك روستا را در كنار امامزاده ابراهيم آغاز مي‌كند . روستايي كه هنوز هم در نزديكي قرچك ورامين وجود دارد . نقشه آنجا را خودش مي‌كشد . بهترين و پهن‌ترين خيابانها را در آنجا طراحي مي‌كند . بعد شروع مي‌كند به جمع كردن افراد مختلف براي سكونت در آنجا . آدمها را از مستضعف‌ترين اهالي بخش انتخاب مي‌كند ؛ آدمهاي بيچاره‌اي كه دستشان از همه جا كوتاه بوده است . حتي خانواده‌هايي بودند كه اصطلاحاً به آنها « خاكسترنشين » مي‌گفتند . پدرم آنها را نيز به روستاي تازه تأسيس مي‌آورد و برايشان امكان زندگي فراهم مي‌سازد . خودشان هميشه مي‌گفتند : « حاجي ما را زنده كرد ! »

پدرم تصميم مي‌گيرد ؛ روستاي جديد را از بيرون بي‌نياز سازد . براي اين منظور ، صاحبان حرف مختلف را انتخاب و به آنجا دعوت مي‌كند .مثلاً براي اينكه يك مغازه در آنجا باشد ، خانواده‌اي را از باغ خاص مي‌آورد ، و يا براي ساختن بناها و خانه‌هاي مردم ، خانواده‌اي را از كاشان كه در كار بنايي تخصص داشتند ، به آنجا دعوت مي‌كند . نجار ، باغبان و تعدادي كشاورز ، بقيه اهالي روستا بودند كه هر كدام از جاهاي مختلف به آنجا مي‌آيند . بعضي از آنها از اصفهان مي‌آيند . اصفهاني‌ها در چينه كشيدن ، كويرزدايي و مبارزه با نمكزار متخصص بودند . بعد ، پدرم به فكر مي‌افتد كه چشمه امامزاده ابراهيم را به قنات تبديل كند و يك خانوار از كرمان و يك خانوار هم از اصفهان كه مقني و زمين شناس بودند ، پيدا مي‌كند و به آنجا مي‌آورد . قناتي كه اينها احداث كرده بودند ، آب فراواني داشت و زمينهاي زيادي را زير كشت مي‌برد.خلاصه ، بعد از جمع كردن افراد مختلف ، ساختن خانه را شروع مي‌كند ؛ خانه‌هايي در يك اندازه و بزرگ ؛ براي اينكه بچه‌هاي خانواده‌ها هم ، بعداً بتوانند در همان جا سكونت داشته باشند.آن خانه‌ها داراي باغچه‌هاي بزرگ ، به مساحت حدود يك هكتار بودند . انتخاب درخت براي كاشتن در باغچه‌ها نيز با پدرم بود . او ريشه درخت مو را از شهريار ، نهال انار را از ساوه و … مي‌آورد . خلاصه همه كارهاي آنجا تحت نظارت او انجام مي‌گرفت تا اينكه روستا كم كم شكل مي‌گيرد و اسمش را « ولي آباد » مي‌گذارد . تا اين جا را من خودم به ياد ندارم و از خانواده‌ام شنيده‌ام ، اما از سه چهار سالگي به بعد ، خاطرات خودم است كه به يادم مانده است .

در گذشته براي شخم زدن از گاو استفاده مي‌شد . براي همين منظور ، پدرم سي گوسالة كوچك هم سن و سال – نمي‌دانم از كجا – خريداري و جمع كرده بود . خوب به ياد دارم ، برادرم اينها رامي‌چراند . گوساله‌ها كم كم به گاوهاي نر قوي هيكل تبديل شدند و پدرم آنها را بين خانواده‌ها تقسيم كرد . اگر كسي حتي چهار پسر رشيد و خيلي خوب داشت ، پدرم چهارتا گاو به او مي‌داد تا اين پسرها همان‌جا بمانند ، زراعت بكنند و از روستا نروند.
گاوها به تدريج زياد شدند و به هر پسري كه بزرگ مي‌شد ، يك رأس گاو مي‌داد تا كار كند ، اما به شش پسر خود فقط دو رأس داد ؛ يكي به من و برادر تني‌ام و يك رأس هم به دو برادر ناتني‌ام . دو برادر ديگرم را مي‌گفت ؛ اهل كشاورزي نيستند بروند سراغ كارهاي ديگر ، مثلاً ميرزابنويسي به آنها ياد مي‌داد . يكي از برادرانم خيلي رشيد و قوي بود ، يك اسب براي او خريده بود و او را دشتبان كرده بود ، مي‌رفت بازرسي مي‌كرد . به ياد دارم بعضي وقتها ، نيمه‌هاي شب ، برادرم را بيدار مي‌كرد و مي‌گفت : « تو چه جور دشتباني هستي ؟ پا شو برو ببين چه خبر است ! » بيرونش مي‌كرد كه برود زمينها را بازرسي كند.به اين ترتيب ، همه گاوها را تقسيم و زمينها را هم تا دل كوير ، مرزبندي و به اهالي روستا واگذار كرده بود . پدرم مي‌گفت : همه با هم بايد اين جا را آباد كنيم و در قلب كوير پيش برويم . بهترين صيفي‌جات در اين منطقه كويري به عمل مي‌آمد . ذرت ، جو ، گندم و … از ديگر محصولات روستاي نوبنياد پدرم بود .

در آن سالها ( اوايل دهه 1330 ) شخصي به نام آقاي مهدويان رئيس فرهنگ ورامين بود . وي با پدرم خيلي دوست بود و هميشه به خانه ما مي‌آمد . پدرم نيز ، عده‌اي را كه چيزي سرشان مي‌شد جمع مي‌كرد و مي‌آمدند دور آقاي مهدويان مي‌نشستند . او مرد وارسته‌اي بود . صداي خيلي خوشي هم داشت . با صداي دلنشيني مثنوي برايشان مي‌خواند . نوحه و مصيبت هم خيلي خوب مي‌خواند . نمي‌دانيد چه مي‌كرد ؛ اصلاً يك حال عجيبي داشت ولي به بچه‌ها رو نمي‌داد و ما مجبور بوديم بيرون بنشينيم . بعد از مثنوي شروع مي‌كرد به حرف زدن ، و سري هم به صحيفه سجاديه مي‌زد . آنها دور هم حال خوشي داشتند . روز و شبي نبود كه اينها دور هم نباشند ، اصلاً وضع بد در آن شرايط معنايي نداشت و هيچ يك از زندگي گله و شكايتي نداشتند.
همان موقع بحث مصدق مطرح بود . يادم است ، بعدها يك قصيده دو صفحه‌اي از پدرم ديدم كه مصدق را در زمان قدرتش به بازي گرفته بود . معلوم بود كه او آن موقع مسائل را خوب مي‌فهميده . پدرم ارتباط با قم داشت . هر ماه ، دو سه بار به قم مي‌رفت ، كساني را در قم داشت كه وجوهات را به آنها مي‌داد ، مسائل را حل مي‌كرد و مي‌آمد.
فرمانده گروهان ژاندارمري باقرآباد هم ، كه اسمش در خاطرم نيست جزو دوستان پدرم بود . مرد بسيار خوبي بود و به پدر ما خيلي اعتقاد داشت ، اگر پدرم يك حرفي مي‌زد ، او حتماً عمل مي‌كرد . با مردم هم بدرفتاري نمي‌كرد . او خودش يك حسينيه بزرگي داشت .روز تاسوعا دسته‌هاي عزادار به حسينيه‌اش مي‌رفتند . شام نمي‌داد ، اما همه دسته‌هاي عزاداري ، تاسوعا سري به حسينيه او مي‌زدند . درجه‌اش استوار بود . پيرمردي وزين و انساني والا بود . او نيز در دور هم نشيني پدرم با دوستانش شركت مي‌كرد.

اغلب خريدهاي اهالي روستا را پدرم انجام مي‌داد . مي‌رفت از قم مي‌خريد و مي‌آورد در قرچك ، داخل يك قهوه‌خانه‌اي مي‌گذاشت و سپس با پاي پياده مي‌آمد و اهالي روستا را صدا مي‌زد كه الا‎غ‌هايشان را بردارند و بروند وسايل را بياورند . كسي حق نداشت بگويد : « من الان نمي‌توانم .»
او همه كارها را انجام مي‌داد . خواستگاري‌ها را جوش مي‌داد . عقد مي‌خواند و عروسي راه مي‌انداخت . مردم هم قبولش داشتند . روزهاي عيد همه را راحت مي‌كرد . خريد عيدشان را انجام مي‌داد.
عيد در آنجا چيز عجيبي بود ؛ هر كجا مي‌رفتي ، نقلها و شيريني‌ها مثل هم بود . همه را حاجي خريده و پخش مي‌كرد و بعد مي‌گفت : « عيد يك روز است . » تا ظهر به همه خانواده‌ها سر مي‌زد . مردم را هم مجبور مي‌كرد كه به طور دسته جمعي بازديدهايشان را انجام دهند . روز دوم عيد همه را بيدار مي‌كرد و سركار مي‌فرستاد . اين طور نبود كه تا سيزده فروردين بيكار باشند

به هيچ وجه ، در منطقه پدرم اتفاقي نمي‌افتاد . منطقه امني بود كه كسي جرأت نمي‌كرد مزاحم كسي بشود ؛ قتل ، جعل ، دزدي و هيچ خلافي در آنجا واقع نمي‌شد . دو سه تا دزد گردن كلفت آن طرف‌ها بودند كه هميشه مي‌گفتند : « طرف سرزمين اين حاجي نمي‌رويم .»
پسر يكي از خانواده‌هاي ده ، يك روز برايم تعريف مي‌كرد : گاهي وقتها مي‌رفتم سر خرمن و يك چيزي بر مي‌داشتم . يك شب وقتي سر خرمن رفته بودم ، موقع برگشت ، ديدم كسي به آرامي راه مي‌رود . حاجي را با قباي بلندش ديدم . بدون اينكه برگردد و به من نگاه كند ، گفت : « محمد رضا كجابودي ؟ » بعد هم منتظر جواب نماند و در آن شب تاريك راهش را كج كرد و به طرف بيابان رفت . پس از آن حادثه ديگر هيچ وقت شرم و حيا اجازه نمي‌داد ، به رويش نگاه كنم.

يك نيمچه اربابي در روستاي مجاور روستاي ما بود كه مردم را خيلي اذيت مي‌كرد . با پدر ما هم خيلي بد بود . از قضا دخترش را به يكي از پسرهاي آبادي ما شوهر داد . خواستگاري‌اش با پدرم بود ، موقع عروسي شد و خانواده داماد براي آوردن عروس به آن روستا رفتند . من هم كه در آن موقع ، شش يا هفت سال داشتم – رفته بودم .
ديدم عروس را نمي‌گذارند ببرند ، نمي‌دانم چرا ؟ بعدها از مادرم شنيدم ؛ زنهاي فاميل آنها كه از تهران آمده بودند . گفته‌اند ما نمي‌گذاريم همين جوري ، عروس را بردارند و پياده ببرند . بايد با تاكسي ببرند . آن موقع تاكسي خيلي اهميت داشت . پدرم كه از قضيه مطلع مي‌شود ، مي‌گويد : « نگران نباشيد من الان درستش مي‌كنم»
سپس رو به يكي از اطرافيان مي‌كند و مي‌گويد : « آن تاكسي دمدار را برداريد، ببريد و عروس را با آن بياوريد ! »
به هر حال پس از مدتي يابوي حاجي را آوردند و حاجي نيز آمد و گفت : « اين هم تاكسي دمدار . ديگر چه مي‌گوييد ؟ » آنها نيز وقتي كه وضعيت را چنين ديدند ، چيزي نگفتند و عروس را سوار يابو كردند و عروسي برگزار شد . از آن زمان به بعد ، سالهاي سال در ميان اهالي روستا يابوي حاجي به تاكسي دمدار مشهور بود .

پدرم اولين كسي بود كه تراكتور را به آن منطقه آورد . يادم مي‌آيد تراكتورهايي بود كه چرخ لاستيكي نداشتند ؛ بلكه به جاي آن پنجه‌هاي فلزي بود . نمي‌دانم اينها را از كجا كرايه مي‌كرد و به ولي آباد مي‌آورد تا شخم و ريس بزنند و خرمن بكوبند . بعدها هم يك تراكتور خريد . آن موقع بايد كارها دسته جمعي انجام مي‌گرفت . اگر يك زمين معيني بايد صاف مي‌شد ، همه با هم كار مي‌كردند تا آن زمين ، صاف و تميز مي‌شد . كار كشيدن نهر آب به زمينها هم به طور دسته جمعي انجام مي‌شد . پدرم همة‌اين كارها را هدايت مي‌كرد و بعد زمينها را تقسيم مي‌كرد و مي‌گفت : اين سهم تو است ، اين هم مرز تو ، حالا برو در زمين خودت كارکن!
يادم است در آن موقع ، لايروبي جويها با بيل انجام مي‌شد . پدرم معلوم مي‌كرد كه در سال ، مثلاً دو بار نوبت لايروبي اين جوي است . ( از جلو قنات تا سه كيلومتر يا پنج كيلومتر . ) در روزهاي معيني از سال ( مثل زمستان ) كه كار كم بود ، با همياري بيست و چهار نفر جوي لايروبي مي‌شد.

پدرم در خانه اتاق جدايي داشت . ما حق نداشتيم در كارش دخالت كنيم . وقتي كه او در اتاق خودش مشغول نوشتن چيزي بود و يا شعري مي‌گفت هيچ كس حق نداشت در اطراف اتاقش با صداي بلند حرف بزند . خيلي آرام شام و ناهارش را برايش مي‌بردند . فقط مرا به خاطر آنكه بيشتر از ساير بچه‌هايش دوست مي‌داشت بعضي وقتها صدا مي‌كرد و پيش خودش مي‌نشاند ، بدون اينكه حرف زيادي بزند . يك بار براي خانة يكي از اهالي دري خريده بود . در را به سينة يك درخت نارون كه بسيار تنومند بود و سايه زيادي هم داشت تكيه داده بودند . من بازيگوشي كردم و تنم به در خورد و افتاد و شيشه‌هايش شكست . چون در ، مال خودمان نبود ، پدرم خيلي ناراحت و عصباني شد . يكي دو تا سيلي به من زد . من هم قهر كردم . اين تنها موردي بود كه از او كتك خوردم .
يك مدرسه‌اي بغل خانه‌مان ساخته بود . مدرسه شش كلاس داشت و همه همان جا درس مي‌خوانديم . آن وقت در آن نواحي اصلاً مدرسه‌اي نبود و بچه‌هايي كه كلاس اول مي‌آمدند ، گاهي پانزده سالشان مي‌شد و هيكل‌هايي بسيار درشت داشتند . ولي پدرم گفته بود كه همه بايد بيايند و درس بخوانند . معلم را هم خودش آورده بود و برايش خانه درست كرده بود . تا پدرم زنده بود در آن مدرسه درس مي‌داد .
آن روز ، وقتي مرا كتك زد ، قهر كردم و توي آن مدرسه رفتم و در يكي از كلاسها نشستم . يادم است كه مادرم آمد و مرا به خانه برگرداند . پدرم هم روي تپه ايستاده بود يادم است كه مادرم آمد و مرا به خانه برگرداند . پدرم هم روي تپه ايستاده بود و زير چشمي نگاهم مي‌كرد . اين نشان مي‌داد كه از زدن من خيلي ناراحت است، و همين براي دلجويي‌ام بس بودذ.
با شكار كردن ميانه‌اي نداشت
پدرم يك تفنگ شكاري داشت ، ولي با آن شكار نمي‌كرد ، شكار را دوست نداشت ؛ اما تفنگ را براي جاي خاصي لازم داشت . به تفنگ او فشنگهاي چهار پاره كه دود و دمش هم زياد بود ، مي‌خورد . در زمستان ، دسته‌هاي عظيم سار ، صبح و عصر پرواز مي‌كردند ، مي‌رفتند و بر مي‌گشتند . پدرم عصرها روي پشت بام خانه مي‌رفت . دسته‌هاي سار كه مي‌آمدند ، چند تير به سوي آنها شليك مي‌كرد . با همان چند تير مي‌ديديم كه تعداد زيادي سار به زمين مي‌افتاد و مردم آنها را جمع مي‌كردند ، سر مي‌بريدند و براي آبگوشت استفاده مي‌كردند . هر كسي تقريباً سي تا پنجاه سار نصيبش مي‌شد . تفنگ پدرم فقط براي همين كار بود . بعد هم تفنگ را در صندوقچه مي‌گذاشت و در آن را مي‌بست . يك اشكافي هم داشت كه هيچ كس جرأت دست زدن به آن را نداشت . چون قفل نداشت به من كه بچه بودم مي‌گفت : « اگر دست به آن بزني مار يا عقرب نيشت مي‌زند . » من هم دست نمي‌زدم . البته او اين را به خاطر خطرناك بودن اسلحه مي‌گفت.
به اين چشمها نگاه كن !
يك تابلو از تمثال جواني حضرت پيغمبر (ص) در خانه‌مان بود و زيرش نوشته شده بود : « ايام شباب حضرت خاتم (ص) . » يك روز پدر صدايم كرد و با اشاره به آن تابلو گفت :
- به اين عكس نگاه كن .
- من آن زمان پنج سال بيشتر نداشتم . نگاه كردم ، ديدم چشمهايش به چشمم نگاه مي‌كند . بعد گفت :
- برو آن طرف اتاق !
رفتم .

گفت :
-باز نگاه كن !
ديدم كه عكس باز به من زل زده و به چشمانم نگاه مي‌كند !
گفت :
-برو آن طرف اتاق و نگاه كن !
از آن طرف هم نگريستم ، ديدم باز عكس توي چشمانم نگاه مي‌كند .
اين بار گفت :
-برو بيرون از اتاق و نگاه كن ! رفتم . باز ديدم آن عكس چشم به من دوخته است .
پدرم لحظه‌اي سكوت كرد و سپس گفت :
« وقتي كه من نيستم ، اگر به اين اتاق آمدي حتماً به اين چشمها نگاه كن ! » و ديگر چيزي نگفت ، چون به هيچ وجه موعظه و نصيحت نمي‌كرد .

پدرم هميشه مراعات حال حيوانات و جانوران را مي‌كرد . هنگامي كه راه مي‌رفتم ، مي‌گفت : « مواظب باش مورچه‌ها را له نكني . » به ياد دارم ، در محوطه‌اي روباز ، آخور درست كرده بوديم و گاوهايمان را در آن علوفه مي‌داديم . يك روز وسط آخور يك مار بزرگي را كه بسيار هم سمي بود ديدم كه صاف ايستاده و دهانش را باز كرده بود . پدرم نيز در همان نزديكي‌ها مشغول كار بود … صدا زدم : « بابا ، مار . » گفت : « ديدمش ، آرام حرف بزن ! بگذار زندگي‌اش را بكند . تو به آن چكار داري ؟»
بعد از مدتي ، گنجشكي آمد روي مار نشست و آن هم گنجشك را بلعيد . تا وقتي كه از گلويش پايين مي‌رفت ، ايستاده بود . بعد هم به آرامي خزيد و رفت به جايي كه آخور گاوهاي خودمان بود و تويش كاه و جو مي‌ريختيم تا بخورند . اما پدرم كاري به كار مار نداشت و آن مار هم هيچ وقت گاو و يا گوسفند ما را نيش نزد .
با پزشك رفتن موافق نبود
پدرم با پزشك موافق نبود . من يك بار صورتم به شكل خيلي ناجوري پاره شده بود ، به طوري كه لبم از طرف داخل هم سوراخ شده بود . وقتي وضعيت را چنين ديد ، مجبور شد مرا به دكتر برساند . ولي دلش نيامد كه خودش به بيمارستان ببرد و شاهد ماجرا باشد ، در نتيجه به بقيه گفت : « برداريد ببريدش بيمارستان فيروز آبادي شهر ري . » من را به آنجا رساندند ، ولي آنها نپذيرفتند و گفتند : دير آورده‌ايد ، وضعش خيلي وخيم است . خانواده‌ام دوباره مرا به پيشواي ورامين ، نزد عمه‌ام بردند . البته عمه واقعي‌ام نبود ، همين طور ، عمه‌اش مي‌خوانديم . زن مؤمنه و عجيبي بود و خيلي هم به خانواده ما علاقه داشت . سه ماه آنجا ماندم . دو دكتر خوب هم آن زمان در پيشواي ورامين ساكن بودند . يكي دكتر « مقبلي » بود كه خيلي پير بود و مردم به جاي پول به او محصولات كشاورزي يا چيزهاي ديگر مي‌دادند . و ديگري آقاي دكتر « وحيد » بود كه اكنون دكتر وحيد دستجردي مسئول هلال احمر هستند . اين دو ، پزشكهاي مردمي بودند . مردم آنجا يك اعتقاد عجيبي به آنها داشتند . آنان نيز متقابلاً با مردم خيلي عجين بودند . با اينكه پزشك بودند ، اما فرقي با مردم عادي نداشتند و به آنها فخر نمي‌فروختند . مردم نيز آن دو را خيلي قبول داشتند و حتي دستشان را شفا مي‌دانستند . اصلاً موضوع اين نبود كه دكتر دارويي بدهد يا ندهد . مي‌گفتند برويم اينها ما را ببينند ، چشم آنها به ما بيفتد كافي است . من بچه بودم ، ولي مي‌فهميدم كه چقدر با احترام با اين دو نفر حرف مي‌زنند . سه ماه تمام تحت مداواي دكتر وحيد و دكتر مقبلي بودم تا اينكه مرا معالجه كردند .

يك روز صبح ، پدر صدايم زد و گفت : « بيا با من صبحانه بخور . » نشستم با او صبحانه خوردم ، پس از صبحانه ، قصد داشت به شهر برود . پدرم با يك راننده اتوبوس قرار گذاشته بود كه هفته‌اي دو روز به ده ولي آباد بيايد و مردم را به شهر ببرد . در شهر ( تهران ) هم توي بازار مولوي ، سه چهار جا را مي‌شناخت و سفارش كرده بود كه به كسي گرانفروشي و اجحاف نكنند . با كاسبها حساب داشت ، و خودش پول اجناس اهالي را پرداخت مي‌كرد . يعني مردم خريد مي‌كردند و سپس تابستان خودش مي‌رفت بازار و حساب و كتاب مي‌كرد و حسابهاي مردم را پس مي‌داد . اهالي با آن اتوبوس به شهر رفته ، خريدشان را مي‌كردند و بر مي‌گشتند .

راننده اتوبوس يك پيرمردي بود كه از تمام رانندگان آن منطقه آهسته تر رانندگي مي‌كرد . موقع رانندگي همه از او جلو مي‌زدند ، البته اين كار او خوب بود و اين حسن را داشت كه اهالي را سالم به مقصد مي‌رساند . اما آن صبح كه روز رفتن به شهر بود و پدرم نيز مي‌خواست به شهر برود ، رانندة پيرمرد نيامد ، گويا مريض شده بود و شخص ديگري را به جاي خود فرستاده بود .
بخشي از جادة روستاي ولي آباد از روي راه‌آهن رد مي‌شد ، بعد از قرچك مي‌گذشت و به سمت تهران ادامه مي‌يافت . آن روز راننده موقت ، وقتي روي ريل راه آهن مي‌رسد ، نمي‌تواند سريع عبور كند و قطار سر مي رسد و به اتوبوس مي‌زند . تمام سرنشينان اتوبوس كه هفت ، هشت نفر بيش نبودند كشته مي‌شوند و تنها يك پير مرد و يك دختر بچة چهار ماهه زنده مي‌مانند . پدرم با يك ضربة مغزي جان به جان آفرين تسليم مي‌كند و فقط سرش آسيب ديده بود ، بر بدنش نشاني از زخم ديده نمي‌شد .

آن روز ، قبل از اينكه من صبحانه را تمام كنم ، پدرم مرا به دنبال كاري فرستاد و گفت : « پا شو ، برو فلان كار را بكن و بيا ! » وقتي كه بيرون مي‌رفتم ، اتوبوس جلو در بود ؛ اما موقع سوار شدن و رفتنش ، او را نديدم . حدود پانزده دقيقه بعد خبر آوردند كه اين اتفاق افتاده است .

در آن موقع من حدود نه سال بيشتر نداشتم و مرگ پدر خيلي بر من سخت گذشت . تاريخ آن حادثة تلخ ، سال 1336 بود . يك حسينيه هم ساخته بود و طبق وصيت خودش در همان جا دفنش كردند . دو بيت شعر هم سروده و وصيت كرده بود كه روي سنگ قبرش بنويسند . آن دو بيت شعر به اين قرار است :